Tijdens een oefening over omgaan met weerstand, in de training Samenspel, ontstond er bij twee deelnemers een nieuw inzicht over hun samenwerking, ieders rol, de wijze waarop zij beide positie innemen en hoe dit van invloed is op het samenwerken met ouders.
Het verhaal gaat over Hanne en Hannah, jaren lang vriendinnen en collega’s.
Beide opgegroeid in de grote stad, wonend in dezelfde wijk, afkomstig uit dezelfde cultuur. Beide opgeleid tot peuterleidster en al jaren samen werkend bij dezelfde organisatie.
Door de jaren heen hebben ze een patroon ontwikkeld waarin ieder een eigen rol en taak heeft. Dit is niet afgesproken. Dit is ooit zo ontstaan en er is geen reden om dit ter discussie te stellen of samen hierover in gesprek te gaan.
Zo nu en dan hebben ze te maken met een ouder met lastige vragen en/of eisen. Hanne is degene die de ouder te woord staat, ze sust en blust, geeft ongevraagd adviezen of heeft een oplossing. Ze weet altijd weer de situatie te redden zodat er geen escalatie ontstaan.
Maar..op een dag is Hanne ziek thuis en wordt Hannah geconfronteerd met weerstand in de omgang met een ouder.
Wanneer Hannah en haar vriendin-collega Hanne de situatie in een oefening, tijdens de training Samenspel, bespreken zijn de reacties als volgt:
Hanne: Ik voel me heel schuldig dat jij de ouder te woord moest staan omdat ik weet hoe lastig het is om de ouder te bereiken en hoe sterk verbaal de ouder kan reageren.
Hannah: je hoeft je helemaal niet schuldig te voelen. Ik vond het eigenlijk best fijn om eens mijn gedachten en gevoelens te verwoorden naar de ouder en te zeggen wat ik van hen nodig heb.