Nora is begeleidster in een ouder-kind groep. Wekelijks begeleidt zij ouders bij de uitvoering van een activiteit met hun jonge kind.
Na de opening van de bijeenkomst, schuift ze een groot kleed met ingepakte pakjes midden in half ronde kring van stoelen. Ze wenkt de kinderen, die naast hun ouders op stoeltjes zitten, om op het kleed te komen zitten en gaat zelf op ooghoogte naast de kinderen zitten. Enthousiast en met enige spanning in haar stem, vertelt ze langzaam wat ze ziet. ‘Ik zie allemaal pakjes op het kleed liggen’. Ze pakt een pakje, schudt eraan en legt het aan haar oor. Hardop zegt ze, ‘Mmm ik hoor niks’. Ze voelt met haar handen en beschrijft wat ze voelt. Ze zegt;’ ik zal er eens aan ruiken'...' aah dat ruikt lekker zoet’.
Wat zou er in zitten?
Ze stimuleert de kinderen op het kleed om ook een pakje te pakken. De meeste ouders hebben zich inmiddels bij hun kind op het kleed gevoegd. Zij stimuleert de ouders ook een pakje te pakken en in eigen taal te beschrijven wat zij horen, voelen en ruiken aan hun pakje. Ze informeert ouders op maat over hoe te kijken, te wachten en te luisteren en vooral te vertrouwen op eigen intuïtie. Neem de tijd, zegt zij, het gaat om het onderzoeken en beschrijven, niet om het juiste te raden. Ze geeft geen oordeel of advisering over hoe het moet, de oplossingen en inzichten ontstaan vanzelf. Als er kleine gesprekjes ontstaan stapt ze opzij, niet wetende waar het naar toe gaat vertrouwend op de wijsheid van de ouder.